مۇستافا وزتۇرىكتىڭ اناسىنىڭ جانايقايى
ەندى كومپيۋتەردىڭ الدىنا وتىرا بەرگەنىم سول ەدى، تاعى دا جاڭاعى بوتەن ءنومىر زۆوندادى.
- تىڭداپ تۇرمىن!
- سالەمەتسىز بە، بيبىگۇل قارىنداسىم؟ مۇستافا وزتۇرىكتى بىلەتىن بولارسىز؟
- ارينە، اعا.
- مەن سول كىسىنىڭ شاكىرتى يساتاي قابەكوۆپىن. سىزبەن قالاي كەزدەسۋگە بولادى؟ مۇستافا ۇستازىمنىڭ اناسى ءرازيا اپاي تۋرالى سويلەسەيىن دەپ ەدىم. تەلەفوننان ايتا المايمىن، - دەدى.
كەشكىلىك «ك ت ك» تەلەارناسىندا كەزدەسەتىن بولدىق. ول كىسى كەلەمىن دەگەنشە ابدەن مازام قاشتى. «نە ايتقىسى كەلدى ەكەن؟ تەلەفوننان ايتا المايتىنداي سونشاما نە بولىپ قالدى؟ » - دەگەن سۇراقتار كەشكى بەسكە دەيىن ميىمدى جەپ قويدى. مينۋتتى مينۋتقا، ساعاتتى ساعاتقا ۇردىم. ەسىمە مەكتەپ كەزىمدەگى مىنا ءبىر وقيعا ءتۇستى. مەنىڭ اكەم «مۇستافا وزتۇرىك» دەسە، ىشەر اسىن جەرگە قوياتىن. تەلەديداردان وقتا- تەكتە كورىپ قالعانىندا « ءاپ، بارەكەلدى! ناعىز ازامات!» - دەپ، قۇددى ءبىر ايتىسقا تۇسەتىندەي، جاتقان جەرىنەن جەلپىنىپ، اتىپ تۇراتىن. ونىسىنا كىشكەنتاي ىنىلەرىم شيقىلداپ كۇلەدى. ءبىز دە ۇيدە اكەمىزگە بىلدىرتپەي، مىسقىلداپ الامىز. ال انام «وسىنىڭ ارقاسى بار ءوزى» - دەپ جۇمىسىن جاساپ جۇرەتىن.
ءبىر كۇنى ساباقتان كەلسەم، اكەم ساكىنىڭ ۇستىندە باسىن جەردەن الماي ءۇنجىرعاسى ءتۇسىپ وتىر ەكەن. ءبىر سۇمدىقتى ءىشىم سەزگەندەي:
- پاپا، نە بولدى؟ - دەدىم. جەردەن باسىن كوتەرمەگەن سول قالپى:
- ءجاي، انشەيىن، - دەپ جاۋاپ بەردى.
داۋىسىنان وكسىكتى بايقاپ قالعانداي بولدىم. ۇيگە كىرسەم، مامام ءجۇر جىلاپ.
- نە بولىپ قالدى؟ ايتىڭىزدارشى؟ ! - دەدىم.
- اكەڭ جاقسى كورەتىن مۇستافا وزتۇرىكتى بىرەۋلەر «ۋلاپ» ءولتىرىپتى.. .
ءارى قاراي ەستىگىم دە كەلمەدى، تورگى بولمەگە كىردىم دە، سومكەمدى لاقتىرىپ جىبەرىپ، وكىرىپ جىلادىم. كوز الدىمنان قازاق ەلىن الەمگە ءماشھۇر ەتكەن كوزى كۇلىمدەگەن، جۇزىنەن جىلىلىق ەسىپ تۇراتىن، تاەكۆوندوشى مۇستافا وزتۇرىك كەتەر ەمەس. بۇل 1995 -جىلدىڭ ناۋرىز ايى بولاتىن.
قازاعىمنىڭ ماڭدايىنا سىيماي كەتكەن اسىل ازاماتتىڭ اناسىنىڭ ۇيىنە يساتاي اعامەن بىرگە ءتۇسىرۋ توبى كەلە جاتىرمىز. سايىن كوشەسى مەن جۇبانوۆ قيىلىسىنداعى حرۋشيەۆتىڭ سارى ۇيلەرىنە دە جەتتىك. اڭ- تاڭمىن. پودەزگە كىرگەننەن كۇلىمسى ءيىس قولقانى قابادى. ءرازيا انا ءبىرىنشى قاباتتا تۇرادى ەكەن. ەسىكتى جاسى قىرىقتاردان اسقان ايەل اشتى.
- اپا، بيبىگۇل قىزىڭىزدى اكەلدىم، قابىل الىڭىز، - دەدى يساتاي اعا ءازىل- شىنى ارالاس. ارعى بولمەدەن شۇيكىمدەي عانا اق جاۋلىقتى اجەي شىقتى. اياعىمدى شەشىپ جاتقان مەنى قۇشاقتاپ، بەتىمدى شوپىلدەتىپ سۇيە باستادى:
- مەنى دە ىزدەيتىن ادام بار ەكەن- اۋ، - دەپ كەمسەڭدەپ جىلاي جونەلدى. الپامساداي، نار تۇلعالى ازاماتتى وسى ءبىر انا دۇنيەگە اكەلدى دەگەنگە ەشكىم سەنبەيتىندەي.
- قىزىم، الدىمەن ءشاي ءىشىپ الايىق، - دەدى اجەي. داستارحاندا مەن كورمەگەن تاتتىلەر سامساپ تۇر.
- تۇركيادان كەشە قىزىم كەلدى. مىنالاردىڭ بارلىعىن سول اكەلگەن ەدى، - دەدى ءرازيا اجەي. مانا ەسىكتى اشقان اپاي ءشاي قۇيىپ وتىرىپ:
- مەن فەرۋحا بولامىن، - دەدى جىميىپ.
- ءما، قىزىم جە. مەنىڭ قولىمنان اس ىشسەڭ، سەن دە مۇستافام سياقتى حالقىڭنىڭ ازاماتى بولارسىڭ، - دەپ جۇمساق بولىشكەلەردى اۋزىما سالدى.
ءشاي ءىشىپ بولدىق- اۋ دەگەندە، جانىمدا وتىرعان وپەراتور سەرگەي كوسمانيەۆقا «تۇسىرە بەر» دەپ ىمدادىم. ءرازيا اجەي ىشتەگى شەرىن تارقاتا باستادى.
- قىزىم، مەنى وسىندا نۇرسۇلتان بالام شاقىردى. مۇستافامنان قالعان تۇياعىم شەشەسىمەن بىرگە گەرمانيادا تۇرىپ جاتىر. ال مەن قارتايدىم. ەلگە كەلۋ باياعىدان ارمانىم ەدى. كەزىندە مۇستافام: «اپا، اللا بۇيىرتسا ەلگە دە باراتىن ۋاقىت كەلىپ قالدى. ءسال شىداڭىز»، - دەپ ءجۇرىپ، ءوزى دە انە، انا جاققا كەتىپ قالدى، ۋھ.. . - دەدى دە، اق جاۋلىعىمەن كوزىنەن اققان جاستارىن ءسۇرتتى. - قىزىم- اۋ، قايسىبىرىن ايتايىن، مىنا جۇرەكتەن دىم قالمادى. قۇسالىقتان ءولىپ قالا جازدايىن دەپ ءجۇرمىن. مۇستافامدى العانشا نەگە مەنى المادى؟ نە جازىپ ەدى وسىنشاما مەنىڭ اقجارقىن بالام؟ ەشكىمگە زيانى بولمادى عوي.
اپا جىلاعان سايىن، مەنىڭ دە بەت- اۋزىمدى كوز جاسىم جۋىپ كەتكەن ەدى.
- ءىشىم شەرمەندە... كەزىندە قاسىندا جۇرگەن دوستارى نەگە مەنى ىزدەمەيدى؟ ولار بىلەدى عوي مەنىڭ وسىندا ەكەنىمدى. سەگىز ايداي بولىپتى كەلگەنىمە.
- اپاتاي، قۇداي قالاسا وسى باعدارلامادان كەيىن بارلىعى كەلەدى، - دەيمىن مەن باسۋ ايتىپ.
- ەندەشە قىزىم، مەنىڭ مىنا سوزدەرىمدى جەتكىز اناۋ دوستارىنا! - دەدى دە بارىنشا بۇرىلىپ كامەراعا قاراپ، ەكى قولىن سەرمەي جونەلدى. - يمانعالي- اۋ، مەنىڭ مۇستافامدى ۇمىتتىڭ عوي. قايداسىڭ سەن؟ ! نەگە ىزدەمەيسىڭ مىنا اناڭدى؟ تالعاتجان- اۋ، سەن قايداسىڭ، مەنىڭ قولىمنان تالاي رەت ءدام تاتتىڭ عوي، سەن مەنى نەگە ىزدەمەيسىڭ؟ ! ۇشەۋلەرىڭ ءبىر ءۇيدىڭ بالالارىنداي بىرگە ويناپ- كۇلىپ جۇردىڭدەر ەمەس پە؟ !
ساي- سۇيەگىم سىرقىراپ، ءرازيا اپايمەن قوسا جىلاعان مەن بارلىعىن ءتۇسىرىپ بولعاننان كەيىن، قوشتاسىپ ەندى شىعا بەرگەنىمدە:
- قىزىم، توقتاي تۇر. ءوزىڭنىڭ اجارىڭنان نۇرىڭ توگىلىپ تۇر ەكەن. مىنانى تاعىپ ءجۇرشى ءاردايىم. كوز تيمەسىن، - دەدى دە، ومىراۋىما تۇرىكتەردىڭ تۇيرەۋىشىن تاقتى.
- راحمەت، اپاتايىم مەنىڭ! - دەدىم قۇشاقتاپ. ارەڭ قوشتاستىق.
باستىعىمىز مەن جاساعان سيۋجەتتى كورىپ:
- وراز، مىنا ماتەريالدى جاڭالىقتارعا قويماي، بىردەن شارايناعا شىعارىڭدار. وسى اپتاعا! - دەدى.
سول اپتانىڭ سوڭىندا "شاراينا" اقپاراتتىق- ساراپتامالىق باعدارلاماسىنان مۇستافانىڭ اناسىنىڭ جانايقايىن كورسەتتىك. ەرتەسىنە يساتاي اعا حابارلاسىپ:
- قارىنداسىم، ەرلەدىڭ! ءرازيا اپاڭ ەكەۋمىزدى يمەكەڭ قابىلداۋىنا شاقىرىپ جاتىر. ءۇش بولمەلى پاتەر بەرمەكشى!
- ۋرااااااا!
قاتتى قۋانعانىمدا وسى ءسوزدى ايتاتىنمىن. سول جىلى الماتى قالاسىنىڭ اكىمى بولىپ جاڭادان يمانعالي تاسماعامبەتوۆ تاعايىندالعان ەدى.
«جارايسىز، يمانعالي اعا! ەرلەدىڭىز!» - دەدىم مەن دە ىشتەي ءسۇيسىنىپ.
ءۇش ايدان سوڭ اققان جۇلدىزداي جارق ەتىپ جوق بولعان مۇستافا وزتۇرىكتىڭ اناسىنىڭ قونىس تويىن تويلادىق. بالاسى نازىربەك تە گەرمانيادان اجەسى ءرازيا اپايدىڭ قۋانىشىن بولىسۋگە كەلدى. بۇل جاڭالىعىمىزدى كورەرمەندەرگە دۇركىن- دۇركىن «كۇندەرەك»، «قوعامدىق قابىلداۋ»، «شاراينا » باعدارلامالارىنان كورسەتتىك. «انا ءتىلى» گازەتىنىڭ ءتىلشىسى نۇرلىبەك اعا دا بۇل قۋانىشتى بىزدەرمەن ءبولىسۋدى ۇمىتپادى.
اۆتور بيبىگۇل داۋلەتبەك قىزى.
