جاستايىنان اتقا ءمىنۋ بالانى قورقاقتىقتان ارىلتادى
اتىنىڭ باسىن بۇرىپ، امانداسقان بىرىنە "كوكپارعا ءالى ەرتەرەك سياقتى عوي. اتىڭدى بەرە تۇرشى، مىنا بالام ءمىنىپ كورسىن" دەپ ەدىم، تىلەۋىڭ بەرگىر، سوزگە كەلمەستەن اتىنان دىك ەتىپ سەكىرىپ ءتۇسىپ، كولدەنەڭ تارتا بەردى. قىزىق بولعاندا، بۇرىن اۋىلعا بارعاندا تالاي اتقا ءمىنىپ جۇرگەن ۇل ەتى قىزىپ، ويناقشىعان سول كوكپاردىڭ اتىنا بەتتەمەي قويدى. كۇشتەپ مىڭگىزىپ جىبەرىپ ەدىك، الىسقا ۇزاۋعا جۇرەكسىنىپ جۇرمەي قويدى.
حوش، سونىمەن ءىڭىر قاراڭعىسىندا ۇيگە كەلدىك. كەلگەن سوڭ ۇلدى دۇكەنگە جۇمسادىم. قاشىقتىعى ءبىر ايالداماداي جەر. قيپاقتاسا دا كيىنىپ كەتكەن ەدى. كەشىككەن سوڭ الاڭداپ سىرتقا شىقتىم. سويتسەم، جيىرماداعى جيەن اعاسىمەن بىرگە بارىپ كەلىپتى. "مۇنىڭ نە؟ " دەي بەرگەنىم سول ەدى: "جولدا بوس جۇرگەن يتتەر كوپ قوي، ءبىرى بولماسا ءبىرى قاۋىپ السا قايتەمىز. قاسىنا جيەندى مەن قوسىپ جىبەردىم" دەپ اناسى ارا تۇسە قالىپ جاتىر. سول كەزدە وسى بالامنىڭ جاسىنان دا كىشكەنە كەزىم ەرىكسىز ەسكە تۇسە بەردى.
... ءبىزدىڭ ۇيدە ەرتە كوكتەمنەن كۇزدىڭ قارا سۋىعى تۇسكەنشە ساۋىلاتىن كۇرەڭ بيە بارتىن. كۇرەڭ بيەنى اۋىلدان ءۇش شاقىرىمداي الىس قوجاكولىنىڭ جيەگىنە كۇن باتا اپارىپ تۇساۋ، تاڭ قاراڭعىسىندا تۇرىپ بارىپ الىپ كەلۋ مەنىڭ مىندەتىم ەدى. التى- جەتى جاس شاماسىندامىز. قۇلىندى بيەگە ۇيدەن ءمىنىپ كەتۋ عانا وڭاي ەدى. ال، قالعان شارۋانىڭ مەن ءۇشىن قيىندىعى وسى كۇنگە دەيىن ەسىمنەن كەتپەيدى. بيەنى ەرتە جارىقتا تۇساپ كەلۋگە «ەرتەڭ قوناقتار كەلىپ قالسا قىمىز از بوپ قالادى. تاعى ءبىر- ەكى ساۋىمنىڭ ۋاقىتى بار» دەپ انام كونبەيدى. سودان تۋرا كۇن قىزارىپ باتار مەزگىلدە ءبىر- اق شىعامىن. قوجاكولىنە جەتكەنشە ىمىرت ءتۇسىپ كەتەدى. ءسويتىپ، جازدىڭ تاس قاراڭعىسىندا جۇگەنىمدى سىلدىرلاتىپ ۇيگە جاياۋلاپ زورعا جەتەتىنمىن. تاڭەرتەڭ اتام شاقىرعان تاڭ نامازىنىڭ ازانىمەن ويانىپ، الاكوبەدە تاعى دا جۇگەنىمدى سىلدىرلاتىپ بيەگە كەتىپ بارا جاتار ەدىم. جۋاس بيەنى ۇستاپ الۋ، جۇگەندەپ، شىدەرىن اعىتۋ وپ- وڭاي. قيىنى سول، جاپ- جازىق جەردە سول بيەگە مىنەتىن بيىكتەۋ جەر تاپپاي اۋرە بولاتىنمىن. العاشقىدا جاياۋ جەتەلەپ كەپ ءجۇردىم. اتام بىلسە دە ۇندەمەدى. كەيىن وعان قالاي ءمىنۋدىڭ ءادىسىن ءوزىم تاۋىپ الدىم. بيەنىڭ باسىن جەرگە سالعانىن توسىپ تۇرىپ، جالىنان تاستاي قاتىپ ۇستاپ، موينىنا اسىلا كەتەم. بيە باسىن كوتەرگەن ساتتە تىرمىسقان كۇيىمدە شوقتىعىنا جەتىپ، جايعاسا قالام. بيە تۇساۋداعى ەڭ قيىنى - تاس قاراڭعىدا اۋىل مەن كولدىڭ ورتاسىندا جاياۋ- جالپى جالعىز ءجۇرۋ ەدى. باستاپقىدا قاتتى قورقىپ جۇرەتىنمىن. ءبىراق، كەيىننەن سوعان ابدەن بوي ۇيرەتىپ كەتتىم. ءبىر عاجابى، مەنىڭ سونشا جەرگە قاراڭعىدا جاياۋ بارىپ- كەلىپ جۇرگەنىمە ءبىزدىڭ ۇيدەگى ۇلكەندەر مۇلدە ءمان بەرىپ جاتپايتىن ەدى.
وسى كەزدەردە ويعا قالامىن. سوندا ءبىزدىڭ اتا- انامىزدا "قارشاداي بالامىز تاس قاراڭعىدا بىردەڭەدەن شوشىنىپ قالار، ءيت قاۋىپ الار" دەگەن قاۋىپتىڭ بولماعانى ما؟
ءبىز بولساق، تاياق تاستام جەردەگى دۇكەنگە جۇمساعان ون ۇشتەگى ۇلدىڭ جانىنا سوقتالداي جىگىتتى قوسىپ، كەشىككەنىنە الاڭداپ وتىراتىنىمىز مىناۋ. بۇل نە سوندا؟ بالا تاربيەلەۋدە ءبىزدىڭ تىم بوساڭسىپ كەتكەنىمىزدىڭ كورىنىسى مە؟ ..
تولەگەن جاكىتاي ۇلى،
مۇقابا سۋرەت: جەڭىس ىسقاباي
