مىنە، ناعىز ايەل
ايەلى كەشكى استى ازىرلەپ، تاماق ۇستىندە: «ەشنارسە ىستەمەيسىڭ، اقشا از تاباسىڭ...» - دەپ قۇلاق قۇرىشىن جەي بەرگەن سوڭ كىسى اشۋلانىپ ۇيىنەن شىعىپ كەتەدى. كەتىپ بارا جاتىپ: «ۇيلەنگەن كەزىمدە قانداي جاقسى ەدى! ال قازىر شە؟ قازىر قانداي؟ ماعان اقىل ايتۋىن كورمەيمىسىڭ» - دەپ ويلاپ قويادى.
وسىنداي سۇرەڭسىز، بەيمازا كۇندەردەن ابدەن شارشاعان كىسى ءبىر كۇنى وڭاشا قالعان ۋاقىتىندا: «كۇندە ۇرىس-كەرىس. سونداعى ۇرساتىنىمىز بولماشى نارسەلەر. ءبىر نارسە جاساماسام بولمايدى» - دەپ ويلانىپ: «ءيا، اللام! ايەلىم ەكەۋمىزدىڭ باقىتتى ءومىر سۇرۋىمىزگە، سۇيىسپەنشىلىگىمىزدى ارتتىرىپ، تاتۋ بولۋىمىزعا كومەكتەسە گور! مەن دە وزگەرۋگە بار كۇشىمدى سالامىن» - دەپ جالبارىنادى.
ارادا ءبىراز ۋاقىت وتكەندە كىسى ايەلىنەن وزگەرىستەر بايقاعانداي بولىپ قايتا- قايتا قاراعىشتاي بەرەدى. كۇيەۋىنىڭ مۇنىسىنا تۇسىنبەگەن ايەلى دە: «وعان نە بولعان؟ ۇناماي تۇرمىن با؟ الدە كيىمىم كىر بولىپ قالدى ما؟» - دەپ ويلاپ، ءوز- وزىنە كوڭىل بولە باستايدى.
كۇيەۋى: «مىنە، ناعىز ايەل! تاماعىم دايىن، ءۇيىم تازا، كىرىم جۋۋلى. بۇرىنعىداي ىزىڭداۋدى دا قويدى. وعان نە بولعان؟ راسىندا، اللام مەنىڭ دۇعامدى قابىل ەتكەن سياقتى. مۇنداي ايەلگە لايىق بولۋ ءۇشىن مىنا جاتىسىم جاراماس» - دەپ ول ويلاپ، تىنباي ەڭبەكتەنىپ بار تاپقان تايانعانىن ايەلىنە اكەلىپ بەرەتىن بولدى. ايەلى دە جارىنا ريزا بولىپ، ۇيگە بار كەرەك جاراقتى اكەلىپ، ءجۇزى بال- بۇل جانىپ سالا بەرەدى. سودان كەيىن ەكەۋى ءاردايىم سىيلاستىقتا، تاتۋ- ءتاتتى ءومىر سۇرەتىن بولىپتى.
