كۇيەۋىمدى كوڭىلدەسى تاستاپ كەتتى
اسىرەسە سوزگە شەبەرلىگى ۇنايتىن. ءوزىم اسا سوزشەڭ ەمەسپىن. كوپ جەردە اقىمدى جەگىزىپ، ءسوز قايتارا المايتىن بوسبەلبەۋلىگىمنەن كوپ جاپا شەگۋشى ەم. مەنىڭ اقىمدى سول الىپ بەرەتىندەي-اق كوڭىلىم قۇلادى دا تۇردى. سونىمەن نە كەرەك، كوپ وتپەي شاڭىراق كوتەردىك. العاشىندا تاتۋ-ءتاتتى، ايرانداي ۇيىعان وتباسى ەدىك. ەنشىمىزدى الىپ بولەك شىققاننان كەيىن مەن كۇيەۋىمنىڭ پىشاق تا قايراي المايتىن تىم ەنجار، تىم جالقاۋ ەكەنىن ءبىراق ءبىلدىم.
ەركەك باسىمەن مەنى اسىراي المايتىنىن دا كەش ۇعىندىم. امال جوق بىلەكتى سىبانىپ ءوزىم جۇمىس ىستەدىم. ازاننان كەشكە دەيىن سالپاقتاپ جۇمىستا جۇرگەنىمدە، ول ۇيدە تەلەديدار قاراپ، الاڭسىز جاتا بەرەتىن. «اقشا تاپساڭشى» دەسەڭ، نەڭە جەتكىزە الماي جاتىرسىڭ دەپ قايتا ءوزىڭدى كىنالايتىن. بارماعىمدى شايناعاننان باسقا امالىم جوق. تۇڭعىشىمدى بوسانعان سوڭ امال جوق ونىڭ جۇمىسقا شىعۋىنا تۋرا كەلدى.
جانىن كۇتىپ، بار ءتاتتى ءدامدىنى جەپ ۇيرەنىپ قالعان باسى العاشىندا قاتتى قينالىپ ءجۇردى. ءومىر بويى مەن اسىراپ وتەدى دەپ ويلاسا كەرەك. باس سالبىراپ، تىپتەن ءجۇنجىپ كەتتى. بالام جاسىنان اسسا دا باقشاعا بەرۋگە اسىقپادىم. ابدەن مەنىڭ موينىما ءمىنىپ العان بايعۇس ءبىراز ءوزى دە تىرباڭداپ ىسىلسىن دەگەنىم ەدى. كىشى-گىرىم ءوندىرىس ورنىندا جۇمىس ىستەيتىن ول بىرتە-بىرتە ۇيگە كەشىگىپ كەلەتىندى، كەيدە ءىشىپ كەلەتىندى شىعاردى.
دوستارى كەزدەسىپ قالىپتى، ارىپتەستەرىنىڭ «دنيۋحاسى» بوپ قالادى. ايتەۋىر ءبىتىپ بولمايتىن سىلتاۋ. بارا-بارا مەن ونىڭ ۇستىنەن ارزان تۇراتىن ءاتىردىڭ ءيىسىن بايقاي باستادىم. بۇل نە دەسەم، جۇمىستا ىلعي ايەلدەر ىستەيدى، قاسىمدا وتىرادى، ارى وتىر دەپ ايتايىن با ەندى دەپ اشۋلاناتىنىن قايتەرسىڭ تاعى. ول مۇنىمەن جاناسپاسا ءيىس ءسىڭىپ قالمايتىن شىعار؟
تەلەفونمەن ۇرلانىپ سويلەسەتىندى شىعاردى، ۇيگە كەلە سالا تەلەفونىن ءوشىرىپ تىعىپ تاستايدى. ارينە ۇرىنىڭ ارتى قۋىس ەكەنى بەلگىلى. اقىرى مەن ونىڭ جۇمىسىنداعى ءبىر ايەلمەن امپەي-جامپەي بولىپ جۇرگەنىن ءبىلدىم. ءىشىم ورتەنىپ كەتكەندەي بولدى. ۇيدە ۇلى ايقاي تۋدى. «كەت، قۇرى...» دەپ ەڭ ءزارلى سوزدەردى توكتىم. ول قولىن ءبىر سىلتەپ كەتكەنىمەن كوپ وتپەي اق قايتىپ كەلدى.
بىردەن سۋىپ كەتتىم. ونىڭ قوينىندا جاتۋ مەن ءۇشىن ازاپقا اينالدى. ودان جيىركەنەتىن بولدىم. قاسىمدا جاتسا ونىڭ كوڭىلدەسىن ايمالاپ قۇشاقتاپ جاتقانى ەلەستەپ كەتەدى دە، جىنىم قوزىپ الاسۇرامىن. بۇدان كەيىنگى ءومىرىم شىم-شىتىرىق بولىپ كەتتى. الگى ايەل ابدەن اككىلەنىپ العان بىرەۋ بىلەم، بارا بارا باسىناتىندى شىعاردى. ءۇي تەلەفونىنا قوڭىراۋلاتىپ، پالەنشەنى شاقىرىپ جىبەرشى دەپ كۇيەۋىمنىڭ اتىن ايتادى.
كىمسىڭ دەسەم ايەلىمىن دەيدى ودان بەتەر جىندانامىن. تالاي مارتە ايقايلاستىق، ايتپاعان ءسوزىم قالمادى. ەستۋىمشە بىرنەشە كۇيەۋگە ءتيىپ شىققان، سارقىندى قۇسايدى. ونى كۇيەۋىمە ايتسام ەستىمەگەندەي بولادى. ەكەۋمىز ۇنەمى ۇرسىسامىز، ۇيدە بەرەكە جوق. اقىر سوڭىندا اجىراسايىق دەدىم، سويتسەم جوق مەن سەنىمەن تۇرامىن، كەتپەيمىن دەپ كۇيدىرەدى عوي.
وتباسىمدى ساقتاپ قالايىن، قۇرىسىن، ءبارىن ۇمىتايىن دەپ بار كۇشىمدى سالدىم. ۇرسىسا بەرمەيىكشى دەپ وعان تىپتەن سويلەمەيتىن بولدىم. ءبىراق ءىشىمدى جايلاعان كۇيىك باسىلماي اق قويدى. كۇيەۋىم ءىشىپ السا، ىشىندە ءبىر سىرىن ساقتاماي اقتاراتىن ادەتى بار. ءبىر جولى قاتتى ماس بولىپ كەلگەنىندە ىشىندەگى قوياسىن اقتاردى. «بارمايىن دەسەم دە قالاي بارىپ قويعانىمدى بىلمەيمىن. اياعىم تارتادى دا تۇرادى. نە ىستەيمىن ەندى؟ مەنى باسقا جاققا الىپ كەتشى، وتىنەم، ۇمىتايىن» دەپ جالىندى.
تاعى بىردە «مەن ونى قايتەم، مەنىمەن عانا جۇرەدى دەيسىڭ بە، باسقا ەركەكتەرمەن دە سويلەسىپ جۇرگەنىن بايقادىم. تۋىپ بەرىپ جاتقان بالاسى جوق مەن قايتەم ونى، تاستايمىن» دەدى. سودان ول تۇزەلە باستادى. ۇيگە ەرتە كەلەدى، ەسىن جيا باستادى... اقىرىندا كۇيەۋىمنىڭ كوڭىلدەسى باسقا ءبىر قالتالىنى قارماعىنا ءىلىندىرىپ، سونىمەن كەتكەنىن ەستىدىم. وتباسىم تىنىشتالدى، ءبىراق كوڭىلدە ءبىر سىز قالدى...
اۆتور: ايعانىم اقىلباي، پاۆلودار
«الاش ايناسى»
