ازىرەيىلدىڭ كوزىن كورگەن اجەم
كەسەنەدە ادام كوپ. سول كۇننىڭ مينۋت، سەكۋنتتارى ءبارى ەسىمدە.
ساعات 10.30 شاماسىندا تەلەفونىما قوڭىراۋ كەلىپ ءتۇستى.
اشىپ بەتىن قاراسام اپكەمنىڭ اتى شىقتى.
ايت مەرەكەسىمەن قۇتتىقتاۋ سوزدەرىن ەسىمە ءتۇسىرىپ «اللوۋ، ايت مەرەكەسى قۇتتى بولسىن» - دەدىم. ءبىراق تەلەفوننىڭ ارعى جاعىنان جىلاپ، وكسىگەن داۋىس شىعىپ جاتتى. مەن تۇسىنبەي تۇرىپ قالدىم، ال اپكەم سويلەي الماي ءبىر مينۋتتاي جىلاپ تۇردى. سوسىن بارىپ «ءىنىڭ قۋانىش قايتىس بولدى» - دەدى. مەندە ءتىل قاتۋعا شامام كەلمەي، مەڭ-زەڭ بولىپ، ءتىرى ولىك بولىپ قاتتىم دا قالدىم. سولاي تەلەفوندى باسىپ قويدى. جۇمىسقا دا ەسكەرتپەي بىردەن كولىگىمە جۇگىرىپ ارىس قالاسىنا بەت الدىم. جول جونەكەي تەلەفون شالىپ سۇراستىرسام، كولىك اپاتى بولىپتى. قاسىندا 85 جاستاعى اجەم بولعان. ول كىسىنىڭ جانى امان بولىپ، تەز ارادا اۋرۋحاناعا الىپ كەتىپتى.
ارىسقا كەلىپ اۋەلى اجەمە كىرىپ شىعايىن دەدىم. اۋرۋحاناعا كەلىپ اجەمە كىرسەم توردەگى توسەكتە جىلاپ جاتىر. بەتتەرى كوگەرگەن، ءبىر قولى شىققان، باسى-قولدارىنا بينت وراپ تاستاعان. قاسىنا جاقىنداعاننان «مەنىڭ قۋانىشىم قايدا» - دەدى. الدىندا ماعان اعالارىم ەسكەرتكەن بولاتىن، اجەمە ايتپاۋىمدى نەمەرەسىنىڭ و دۇنيەگە اتتانعانىن. ءسويتىپ جان-امان جۇمىسقا شىعىپ كەتتى دەپ اقتالدىم. سوسىن تاعى سۇراق قويدى. «قاسىمىزداعى كىسى قايدا، وعان نە بولدى»- دەدى. «قانداي كىسى؟»- دەگەن ەدىم، «ول مەنى ەسىكتى اشىپ، سىرتقا يتەرىپ جىبەردى عوي»- دەدى.
سول ۋاقىتتا دارىگەر كىرىپ كوپ مازالاماۋىمدى ءوتىندى. مەن شىعىپ ىنىمە كەتتىم. ءىنىم 19 جاستا ەدى. ۇيلەنبەگەن. كولىكتى 1 اي بولعان العانىنا. جۇمىسقا تۇرعانىنا دا 1 اي بولعان. ەل جينالىپ، كوزدىڭ جاسىن اعىزىپ، قازاقتىڭ سالت-ساناسىمەن قيماستاي بولىپ جاپ- جاس جىگىتتى جەر قويناۋىنا تاپسىردىق.
جەتىسى ءوتتى، قىرقى ءوتتى، اجەمىزدە ەستىدى. قۇدايعا رەنىشىن ايتىپ نەگە مەنى ەمەس، بالانى الدىڭ دەپ ول جىلادى. ءبارى بىتكەن سوڭ جينالىپ بولعان ءجايتتى اجەمىزدەن انىق-قانىعىن باسىنان سۇراپ باستادىق. اجەمىز وسىلاي اڭگىمەنىڭ باسىن ءوربىتىپ باستادى.
جۇما كۇن بولاتىن. بالا ايت نامازعا قاتىسىپ، اجەسىنە كەلىپ ءۇي-ۇيلەرگە ايتتاپ شىعايىق دەگەن. سولاي اجەسىن اۋىلدان قالاعا الىپ كەلە جاتقان جەرى. ەندى اجەمىز ايتادى، «تىم قاتتى كەلە جاتقان جوقپىز. كولىكتىڭ الدىڭعى جاعىندا، بالانىڭ جانىندا وتىرمىن. بالا ەش سويلەمەي جولعا قاراپ كەلە جاتىر. ءسويتىپ كوزىمنىڭ جانىنان ءبىر نارسە كورىنگەندەي بولدى. جانىما قاراسام بالانىڭ ارتقى جاعىندا ءبىر كىسى وتىر. جول جونەكەي اۋىل اراسىنان قالاعا ادام الىپ العان ەكەن دەپ قايتادان الدىما قارادىم. ءبىراق ويلاندىم، بۇل ادامدى قاشان توقتاپ العان دەپ ەسىمە تۇسىرە المادىم. جارايدى قارتايعاننىڭ بەلگىسى عوي دەپ ءمان بەرمەدىم. قاي اۋىلدىڭ بالاسى ەكەن دەپ قايتا قارادىم، ءبىراق تاني المادىم.
سول كەزدە مەن ونىڭ ءتۇرىن سونداي انىق كوردىم، ەگەردە قازىر ونى كورەتىن بولسام بىردەن تانيتىن ەدىم. ورتا جاستاعى، سارعىش كەلگەن كوزىنە قاراپ وتىردىم دا، ول دا مەنىڭ كوزىمە قاراپ بىردەن بالانىڭ قۇلاعىنا ەڭكەيىپ بىردەڭەنى سىبىرلادى. بالا كىشكەنە جىميىپ، سول ساتتەن باستاپ كولىك جول جيەگىنە شىعىپ كەتەدى. كولىك كوپىردىڭ ۇستىنەن سەكىرىپ بارا جاتتى، ال الگى كىسى مەنى كولىكتىڭ ەسىگىن اشىپ سىرتقا قاراتاي يتەرىپ جىبەردى. ارى قاراي ەس-ءتۇسىمدى بىلمەيمىن. كوزىمدى اشسام اۋرۋحانادان ءبىراق شىعىپپىن. ءاي ازرەيىل نەگە كەزەكپەن الماي، جاس بالانى اكەتكەنىڭ نە؟» دەپ جىلاپ اجەمىز وتىردى...
ماقالا blogtime.kz سايتىنان الىنعان
