جالعىز ۇل - اڭگىمە
قالا ۆوكزالى. پەررون ءۇستى قاراقۇرىم حالىق، بەينە ءبىر تاتتىگە ۇيمەلەگەن بال اراسىنداي قۇجىنايدى. اسىرەسە قامپيعان الا قاپ ارقالاعان ايەلدەر جول بەرمەيدى.
مەن كۋپەمە كەلسەم، جاسى جەتپىستەردى القىمداپ قالعان ءبىر اقساقال جايعاسىپ العان ەكەن. ەپتەپ كوز جۇگىرتىپ ءوتتىم، ول سالەمىمدى ءسال سالقىنداۋ قابىلداعان سياقتى بولدى. ماڭدايى دوڭەستەۋ، بيىك قاباقتى، ارىرەكتە جاتقان قوي كوزى شۇڭىرەكتەۋ، ات جاقتى، قارا سۇر كىسى ەكەن.
- اقساقال، زەينەتكەر بولارسىز؟
- مەن زەينەتكەر بولعالى قا-ا-شا-ان. قازىر بەينەتكەرمىن. دەگەنمەن شۇكىر،عوي.
- بالا-شاعا بار بولار؟
- كەمپىر بار، بالام دا بار، ونىڭ ءوزى دە «باردان جوق».
«بالاسى اۋىر قىلمىستى بولىپ، جازالانعان بولدى-اۋ» دەپ ويلادىم.
شالدىڭ كوزى جاساۋراپ، مەن قۇيىپ بەرگەن شايدى تورىعا ءۇنسىز ءىشىپ وتىردى. وعان سۇراۋلى جۇزبەن قاراپ قويامىن. الدەن ۋاقىتتان سوڭ ول اڭگىمەسىن باستادى.
- جالعىز بالام بار. ونىڭ ءوزى كەمپىر ەكەۋمىزدىڭ موينىمىزعا بۇرشاق سالىپ ءجۇرىپ، اۋليەدەن اۋليە قويماي ەل كەزىپ، جەر كەزىپ قۇدايدان سۇراپ العانىمىز ەدى. الگىندە ءبىز شىققان ۇلكەن قالادا. جاس تا بولسا اسقاق اتاعى بار. ۇلكەن عالىم، باستىق. ءبىر-ەكى جىلدىقتا پارلامەنتكە دەپۋتات بولامىن دەپ كازيتكە سۋرەتى دە شىقتى. مەن ءومىر بويى مال باقتىم. الدىم اقتىلى قويعا تولدى. ومىراۋىمدا ماسكەۋدىڭ ءوزى بەرگەن مونشاقتىڭ ءتۇر-ءتۇرى بولدى. قازىر ەندى سولاردىڭ قۇنى كوك تيىن بولعانى وكىنىشتى. سول جالعىزدان كوڭىلىم قاتتى سۋىندى. ءبىراق تا، «قۇداي سەنى كورمەسپىن، تەك ءتىرى بول» دەپ ەدىم، ءبىراق اۋىز داريا ايتا بەرەدى. جەمە-جەمگە كەلگەندە ەت جۇرەگىم ەلجىرەي بەرەدى. قاق تورىمدە سۋرەتى تۇر. اراعا ءبىر-ەكى جىل سالىپ ارتىنان ىزدەپ بارامىن. وندا دا قىزمەت ورنىنا بارىپ، ماۋقىمدى ءبىر باسامىن. اشۋىمدى اقىلعا جەڭدىرىپ، ءوز قولىمدى ءوزىم كەسە الماي كەيىن قايتامىن. جالعىزدىڭ اتى جالعىز. بالامدى ەس ءبىلىپ، ەتەك جاپقاننان قاتارىنىڭ الدى قىلىپ ءوسىردىم. ەركە بولدى. تەنتەكتىكتەن دە قۇر ەمەس-تى. ءبىراق ساباققا العىر ەدى. ءسويتىپ ءجۇرىپ بالام ورتا مەكتەپتى بىتىرگەن سوڭ، جوعارى وقۋ ورنىنا ءتۇستى. سودان ءۇشىنشى كۋرستى وقىپ جۇرگەندە «كوكە، قاتىن الامىن» دەدى. سودان قويدى كومەكشىمە تاستاپ، كەمپىرىم ەكەۋمىز ۇلكەن قالاعا تارتتىق. اقشا جەتەدى. ءبىزدى ۆوكزالدا بالام جولداستارىمەن قارسى الدى.
- كوكە، مىناۋ كەلىنىڭىز، - دەپ ءبىر قىزدى تانىستىردى. «اتا، اپا، سالەم» دەپ ورىسشالاعان الگى قىز بىزگە قولىن بەردى. ساسىپ قالساق تا «قالالى جەردىڭ لەبى بولار» دەپ بەرگەن قولىن الدىق. ءوزى جۇقالتاڭ، ءوڭى اشىق كەلگەن، اجارسىز، ورتا بويلى، قازىق اياق جان ەكەن. وسىلايشا وزىمىزشە امانداسقان بولىپ تۇرعاندا «جەپ» دەيتىن ماشينادان ءتۇسىپ، ءبىر مەسقارىن ەركەك پەن اياعىن ساناپ باسقان كەربەز سارى قاتىن كەلىپ، ءبىزدى قۇشاقتاپ، بەتىمىزدەن ءسۇيدى.
- مىناۋ قۇدا-قۇداعيلارىڭ، ءبىراق قازاق ءتىلىن بىلىڭكىرەمەيدى. مەن ءوزىم ورىسشاسىن قازاقشالاپ تۇرامىن، - دەپ بالاسى قۇرعىر ىرجىڭ-ىرجىڭ ەتەدى. ءبىزدى ولار ۇيلەرىنە الىپ كەلدى. بۇل ءبىر ءوزى قالانىڭ شەت جاعىنداعى «كاتەج» دەيتىن ەكى قاباتتى اسەم ءۇي ەكەن. باياعى ينديانىڭ كينوسىنداعى بايلاردىڭ ءۇيى ءتارىزدى. قۇدامىز ۇلكەن ساۋدا-ساتتىقتىڭ ماڭىندا دا، قۇداعيىمىز ايتەۋىر ءبىر اقشالى جەردە مايلى قاسىقتىڭ قۇلاعىن ۇستايتىن بولىپ شىقتى. كەلىن زاڭگەردىڭ وقۋىندا. ءۇيدىڭ ءىشى كىرسە شىققىسىز بولعانمەن، داستارقان جۇپىنى. «كاپىرگە تۇك بىتكەن سايىن قالتىراۋىق بولادى» دەگەن راس-اۋ، الگى ءبىزدىڭ اۋىلداعى «الەۋمەتتىك اتاۋلى كومەك» الىپ وتىرعان تانتانايدىڭ داستارقانى مۇنىڭ قاسىندا حاندىكىندەي شىعار.
ءبىزدىڭ اڭگىمەمىز مىلقاۋ مەن ساقاۋدىڭ ىمداسقانىنداي ونشا جاراسا قويمادى. بۇلار شالا-شارپى قازاقشا تۇسىنگەنمەن، ونشا سويلەي المايدى. قايتا مەن بىلجىراقتاتىپ، ورىسشالاپ قويامىن. قۇدا ءماز بولىپ قالدى. ول ءسوز اراسىندا:
- كەشكىسىن رەستورانعا بارامىز عوي، سوندا تاماقتىڭ توقسان ءتۇرلىسى بار، - دەدى.
- قۇدا، توي الدىمەن ءبىزدىڭ اۋىلدا بولىپ، كەلىننىڭ بەتىن اشىپ، سالت-جورالعىسىن جاساعان ءجون ەدى عوي؟ بۇل ءوزى قالاي بولدى؟
- بۇگىنگى تويعا ەلگە بەلگىلى ازاماتتار كەلەدى. ولار تويعا كەلگەن سوڭ قۇر قول كەلمەيدى، «دوللار-سوللار» دەگەنمەن كەلەدى. بۇل توي سىزگە دە، بىزگە دە ورتاق توي بولادى. ەكى جاقتاپ شابىلا بەرسەك نەمىز قالادى؟ اقشا دەگەن سۋ ەمەس پە؟
سونىمەن كەشكىسىن ءبىز دە «جەپ» دەگەن ماشيناعا ءمىنىپ، كەرنەيلەتىپ، سىرنايلاتىپ كەلدىك. ۇلان-اسىر توي بولدى. كەلىنىمىز دە اراقتان ساۋاتسىز ەمەس بولىپ شىقتى. ءسىرا، قىزعانى بولار، ساقالىمدى ساپسيتىپ ءبىر ساتتە مەنى بيگە شاقىردى. «ويباي، ەلدەن ۇيات بولار» دەپ كەمپىرىم كىرەرگە تەسىك تابا المادى، بايعۇس. «تەڭ تەڭىمەن» دەگەندەي، باي قۇدامىزدىڭ اياعىن باسقاندا قارا جەردى قاق ايىراتىنداي جولداس-جورالارى از كورىنبەدى. ءارقايسىسى توست ايتقان سايىن جارتى ساعات سويلەپ، كوبىك اۋىزدانىپ كەتەدى. تۋدى ءبىتتى كورمەگەن بىرەۋى مەنى دە ماقتاپ: «مىناۋ كىسى برەجنەۆتىڭ قولىنان لەنين وردەنىن الىپ، امەريكانى دا كورىپ، جەر ارالاپ قايتقان!» دەپ سوقتى. «وتىرىك ايتپا» دەگەلى وقتالا بەرگەنىمدە كەمپىرى بار بولعىر جەڭىمنەن تارتىپ، سويلەتپەي، «قۇرىسىن،ايتا بەرسىن!» دەپ سىبىر ەتە قالدى.
سونىمەن ەرتەسىندە از عانا بازار ارالاپ، ەلگە قايتۋمەن بولدىق. ۆوكزالعا بالامىز بەن قۇداعايىمىز كەلىپ شىعارىپ سالدى. «قىز-كۇيەۋ كەيىن بارىپ قايتار، ال ءبىز كورە جاتارمىز» دەپ قۇداعي قولىمىزعا ءبىر قۇستىڭ بالاپانىنداي پاكەت ۇستاتىپ جولعا سالدى.
ارادا ايلار ءوتتى. بالا دا، كەلىن دە قانشا شاقىرساق تا، قاراسىن كورسەتپەدى. قۇدا شەت ەلدە ءجۇر دەپ ەستيمىز. قۇداعي «اللەرگيام بار» دەپ سىلتاۋىن تاپتى. ءبىر كۇنى جالعىز ءوزى سۇمپيىپ بالام كەلىپ تۇر.
- كوكە، مەن دە اسىعىسپىن، بۇگىن قايتىپ كەتەمىن. مىناۋ سىزگە قۇداڭىزدىڭ بەرىپ جىبەرگەن سىيلىعى ەدى.
- سەنى قولىنا كىرگىزىپ العان سوڭ، «ارتىمنان جىبەرگەن قالىڭ مالى مەن كيىتى» دەسەڭشى! - دەپ «كۇشىك كۇيەۋ» بوپ كەتكەن بالاما قاراپ مىسقىلدادىم. بالام ون مىڭ دوللار اقشا، جەتى ءجۇز مىڭ تەڭگە اكەلىپ تۇر.
- ءاي، شىراعىم، بىز مۇنى نە قىلامىز؟ اقشانىڭ يەسى سەن ەمەس پە، ءوزىڭ ستۋدەنتسىڭ، قۇداعا قايتادان اپارىپ بەر. تىرىلەي توناعانىمىز ۇيات بولار.
- كوكە، بۇل ولار ءۇشىن اقشا ەمەس، تيىن. كەلەسى جولى كەلگەندە بۇدان دا ارتىق اكەلەمىن.
بالام سول كۇنى قايتىپ كەتتى. اناسى سورلى «قاسىمىزدا ەڭ بولماسا، ءبىر كۇن بولمادىڭ عوي» دەپ جىلاپ قالدى. كوز جاسىمدى كەمپىرگە كورسەتپەي، كوڭىلىم جاسىپ، تاكسيمەن كەتكەن بالامنىڭ سوڭىنا قاراعىشتاپ مەن قالدىم.
ارادا ءۇش جىل ءوتتى. بىردە بالام، بىردە قۇدام كەلىپ كەتەدى. ءوزىم دە ءبىر-ەكى رەت سوعىپ كەتتىم. بۇلار كەلگەن سايىن دوللاردى دوربالاپ اكەلەدى. مەن ءالىپتىڭ ارتىن باعىپ، قارا ساندىقتى تولتىرا بەرەمىن. دەگەنمەن ءتىرى ادام تىرلىگىن ىستەيدى، سۋ جاڭا تۇرعىن ءۇي سالدىرىپ، كۇي-تۇرمىسىم جامان بولعان جوق. قۇداي ءبىزدى نەمەرە سۇيۋگە دە قىسىپ قويىپتى. كەلىن «فيگۋرام بۇزىلادى» دەپ بالالى بولماي ءجۇر دەپ ەستىدىك. ءسويتىپ جۇرگەندە بۇلاردان حابار-وشاق بولماي، پىشاق كەسكەندەي تىيىلىپ قالدى. كەمپىر دە «ويباي، تەز بارىپ كەل، امان بولسا جارار ەدى» دەپ قۇلاق ەتىمدى جەپ بولدى. مەن الاڭ كوڭىلمەن جولعا شىقتىم. نە تۇلەن تۇرتكەنىن قايدام، سول جولى كەۋدەمە بار مونشاقتارىمدى تاعىپ، وردەن-مەدالدەرىمدى ايتام دا، قالتامدى اقشاعا تولتىرىپ باردىم. قۇدايعا شۇكىر، بۇلار امان-ساۋ، ساۋداسى دا، باسقاسى دا جورتقاندا جولى بولىپ، اسىپ-تاسىپ ءجۇرىپ جاتىر ەكەن. ءبىراق ءبارى دە سالقىن قاباق تانىتتى. شۇلدىرلەپ وتىرعان ورىسشاسى دا ساياز. كەلىنىم دە، بالام دا اعىلشىنشا سويلەسەتىن ونەر شىعارىپتى. قۇداعايىم ءتورت تاعانداپ تۇرا المايتىن سەمىزدىك دەرتىنە ۇشىراپتى. قولتىعىنان كوتەرمەسە، ءوز دەنەسىن ءوزى بيلەي المايدى. ءجۇرىپ-تۇرۋى قيىن، «تاي-تايلاپ» بارىپ قوزعالىپ كەتەدى. بالامدى وڭاشالاپ:
- سەندەرگە نە بولدى، تىنىشتىق پا؟- دەپ سۇرادىم.
- كوكە، مەنى باقتىڭ-قاقتىڭ، ءوسىردىڭ، وقىتتىڭ، ەندى مىنا زاماندا اركىم ءوز كۇنىن ءوزى كورۋى كەرەك. مەن ءسىزدىڭ الدىڭىزداعى بورىشتان قۇتىلدىم. ءوسىرىپ-باققانىڭا شىققان اقشاڭىز ءۇش-ءتورت ەسە قايتارىلدى عوي، - دەدى. «ەندى ساعان نە كەرەك؟» دەگەن جوق، ءبىراق كومەيىندە سول ءسوز تۇر ەدى. مەن قاپەلىمدە ەستەن ايىرىلىپ قالعانداي بولدىم. سوسىن:
- سەن دە ۇلكەن كومپانيانىڭ باستىعىسىڭ. عىلىم كانديداتى اتاعىڭ جانە بار. كەلىن دە زاڭنىڭ ءبىر تۇتقاسىن ۇستاپتى. ءبارى وڭ بولسىن! سەن، كەلىن، قۇدا-قۇداعي بار، ءوزىڭنىڭ جولداستارىڭ بار، ءبارىن ءبىر مەيرامحاناعا شاقىر، كەڭ وتىرالىق، كەڭەسەلىك. مەن ونسىز كەتپەيمىن، - دەپ كەسىمدى ءسوزدى ايتىپ، مەيرامحاناعا قاجەتتى اقشاسىن بەردىم.
قىرىق-وتىز ادام شاقىرىلدى. ومىراۋىمداعى مونشاقتار جارق-جۇرق ەتىپ جۇرە بەردى. ءبىرقاتارى شۇقشيىپ قاراپ، باستارىن شايقاپ، «شالىڭ مىقتى» دەگەندەي ورىندارىنا وتىرىپ جاتىر. قۇدا-قۇداعيىم مەنى تانىستىردى. ماقتاۋىمدى قۇلاققا ماقتاداي جۇمساق سوزدەرمەن جەتكىزىپ جاتىر. دەگەنمەن، كەلگەندەردىڭ كوبى قازاقشا بىلەتىن، ەندى ءبىرى كوسىلە سويلەي الماسا دا تۇسىنە الاتىن ىعايلار مەن سىعايلار ەكەن. بۇدان سوڭ قۇدامىز ءسوزدى ماعان بەردى. اڭگىمەنى توتەسىنەن باستادىم:
- سىزدەر ءسۇت بەتىنە تۇسكەن قايماقتاي، اۋزىمەن قۇس تىستەگەن، ءارقايسىسىڭ ءبىر-ءبىر تۇتقانى ۇستاعان زيالى قاۋىم وكىلى ەكەنسىڭدەر. ال، مىناۋ - ورتالارىڭدا وتىرعان كوزىمنىڭ اعى مەن قاراسىنداي جالعىز بالام. وسى قاراعىم، وقۋ ءوتىپ كەتكەن بە، بىلمەدىم، «مەن اتا-انا الدىنداعى قارىزىمدى وتەدىم. ويتكەنى، سەنىڭ قوينى-قونىشىڭدى تولتىرىپ اقشا بەرىپ، تۋعاننان بەرگى شىققىن شىعىنىڭدى قايتاردىم. ەندى مەندە نە شارۋاڭ بار؟» دەگەندەي اڭگىمە ايتتى. وسىنىڭ اق-قاراسىن شەشىپ الۋ ءۇشىن سىزدەردى قازىلىققا شاقىرىپ وتىرعان جايىم بار. بۇل قارىزىن ءالى وتەگەن جوق. ول مۇمكىن دە ەمەس. مەن مۇنى ءۇش جاسقا كەلگەنشە «ءاتپۇشىن-اي» دەپ بۇتىنىڭ اراسىنداعىسىن يىسكەپ ءسۇيىپ ءوسىردىم. بەس جاسقا كەلگەنشە موينىما مىنگىزدىم. جەتى جاسقا كەلگەنشە قايدا جۇرسەم دە قاسىمنان تاستاماي، ەرتىپ ءجۇردىم. بۇل قارىزى ەمەس پە؟ سوندىقتان مەنىڭ وسى ايتقاندارىمدى سونشا جىل ەندى بۇل قايتالاپ، پارىزىن دا، قارىزىن دا وتەسىن. مۇنىم دۇرىس پا، حالايىق؟!
داستارقان باسى ارانىڭ ۇياسىنداي گۋىلدەپ كەتتى. كوپشىلىگى ورىندارىنان اتىپ تۇرىپ، بالاما، قۇداما قاراپ، قولدارىن ءبىر سىلتەپ، شىعىپ كەتتى. قۇدا-قۇداعيىم، كەلىنىم قۇتىرىنىپ، مەنى ورىسشالاپ بالاعاتتاپ جاتىر. بالام قاققان قازىقشا مەلشيىپ قاتىپ قالدى. جايىلعان داستارقان يەسىز ءيىنى ءتۇسىپ ول قالدى. بايعۇس بالام:
- كوكەجانىم-اۋ، مەنى تىرىلەي ءولتىردىڭ عوي، بۇل نە قىلعانىڭ؟ - دەپ شىعىپ بارا جاتقان مەنىڭ جانىما كەلدى.
- سەنى ءبىر-اق رەت تىرىلەي ولتىرسەم، سەن مەنى ءومىر بويى ولتىرۋمەن وتەسىڭ شىرىك جۇمىرتقا! - دەپ الدى-ارتىما قاراماي كەتىپ بارا جاتىپ، سورلى بولعان بالامدى كەلىنىمىز جەلكەسىنەن تۇيگىلەپ، «جەپكە» مىنگىزىپ جاتقانىن كوزىم شالىپ قالدى.
ارادا ەكى كۇن وتكەن سوڭ اۋىلعا كەلىپ جەتتىم. اۋىلعا كەلسەم، شوتاي دەگەن قۇرداس شالىمنىڭ ءۇيىنىڭ ماڭى قاراقۇرىم حالىق. كيىز ءۇي تىگىلىپتى. ءىشىم ءبىر جاماندىقتى سەزە قويدى. شوتاي كوپتەن اۋىرىپ جاتقان. ول تىرىسىندە «اي، قۇرداس، قۇداي ماعان ءبىر جامان ۇلدى قيمادى، بەس قىزىم بار. بەسەۋى دە قياعا ۇشىپ كەتتى. كەمپىر مەن ەكەۋمىز قاڭىراعان ۇيدە قالتاڭداپ قالا بەردىك. ەرتەڭگى كۇنى ءبىز ولسەك، مىنا شاڭىراق قۇلايدى-اۋ. ال، سەنىڭ وقىمىستى ۇلىڭ بار. اتىڭ وشپەيدى، وتىڭ سونبەيدى»، - دەپ كۇرسىنىپ وتىراتىن. ەندى كوزى جۇمىلعان كۇنى زەر سالىپ قاراسام، سول شوتايدان ارتىق باقىتتى ادام جوق بولىپ وتىر. بەس قىز، بەس كۇيەۋ، سونشاما قۇدا-قۇداعي، ولاردىڭ تۋعان-تۋىستارى، كورشى-كولەم، قويشى، ايتەۋىر، جەر قايىسقان قالىڭ قول. قىزدارى جوقتاۋ ايتىپ، اكەسىنىڭ قادىر-قاسيەتىن اسىرىپ جاتىر. كۇيەۋ بالالارى زىر جۇگىرىپ، قازاعا قىزمەت قىلىپ ولار ءجۇر. وسىنى كورگەن ساتتە مەن شىداس بەرە المادىم. كوز جاسىم كول بوپ اقتى. قۇدايدىڭ ماعان تۇلىمىن جەلبىرەتىپ ەڭ بولماسا ءبىر قىز بەرمەگەنىنە وكىندىم. «قىز - باۋىرمال» دەگەن ءسوز بەكەر ايتىلمايدى ەكەن. مەن وكسىپ-وكسىپ جىلادىم. بىلايعى جۇرت: «قۇرداسى عوي، باياعىدان بىرگە كەلە جاتقان شالدار عوي، اجالعا قيماي جاتىر-اۋ» دەپ، جانى اشىپ، مەنى جۇباتقان بولادى. جۇيكەمنىڭ جۇقارعانى، باسىمداعى قايعى-شەر ەدى مەنى جىلاتىپ جاتقان. ايتپەسە جان قۇرداسىم، سىيلاس دوسىم شوتايدى قيماعانمەن، جاماندىق شاقىرىپ، ەر ادام باسىممەن تاپ وسىلاي تاۋسىلىپ جىلاي قويماس ەدىم. ەرتەڭ مەن ولگەندە جالعىز بالا كەلە مە، كەلمەي مە، ءبىر ۋىس توپىراعى بۇيىرا ما، بۇيىرماي ما؟ مەن شوتايدىكىندە وسىنى ويلادىم عوي.
- قاراعىم، مەنىڭ جاعدايىم وسىنداي، «باردان جوق» دەگەن ءسوزىمنىڭ استارى وسى ەدى، - دەدى قاريا.
- قامىقپاڭىز اتا، بالاڭىز ويلانار ءالى دە، «اكەنىڭ قادىرىن ءوزىڭ اكە بولعاندا بىلەرسىڭ» دەگەن بار ەمەس پە؟ ءۇمىت ۇزبەڭىز. ال، بۇگىن قايدان كەلە جاتىرسىز؟
- سول «باردان جوعىمىز» كوپتەن حابارسىز كەتكەن سوڭ، قىزمەت ىستەيتىن جەرىنە بارىپ ەدىم. «جاعدايىم جاقسى، بيىل وبلىستىق ءماسليحاتقا دەپۋتات بولىپ سايلاندىم»، - دەدى. سوندا اكە-شەشەسىنە «ارى كەت» دەپ جۇرگەن ادامنىڭ حالقىنا «قالاۋلى» بولىپ شىققانى ما؟ داۋىس بەرەردە ەل-جۇرتى ونىڭ اكەسى مەن شەشەسى جايلى سۇراماعانى نەسى ەكەن؟
شال ىزالانا ءبىر مىرس ەتتى. ءبىرازدان سوڭ تۇلا بويى قالتىلداپ، ەتسىز سالالى ساۋساقتارى دىرىلدەپ، كوز جاسىن ءسۇرتتى.
- اقساقال، مازالادىم-اۋ، عافۋ ەتىڭىز، - دەپ ۇستىندەگى كورپەسىن قىمتاپ، جاتقىزدىم. ول ءبىرازعا دەيىن دوڭبەكشىپ، ۇيىقتاي المادى.
ءتۇن ورتاسى اۋا مەن ونى ءوز بەكەتىنە كەلگەن سوڭ، قولتىعىنان سۇيەمەلدەي قوشتاسىپ، پەررونعا شىعارىپ سالدىم.
اللابەرگەن قوناربايەۆ