بابالار ءسوزى: احمەتجاننىڭ كەنەسارىنى ولىمنەن قۇتقارىپ قالۋى
سودان كەيىن كەنەسارى اتباسار قالاسىن شاۋىپ، ەكى ءجۇز ورىستى ۇستاپ الىپ، قالانىڭ العاشقى سالعان ورنىن جوق قىلىپ، ورتەپ جىبەرىپتى.
كەنەسارى ورىستان تۇتقىن ۇستاعاندا قاس قارايا كوشىپ، شولپان تۋا ەلدى قوندىرىپ، سولاي ەكى-ءۇش كوشكەن سوڭ، تۇتقىندى بوس قويا بەرىپ، وتىن تاسىتقىزىپ، وت جاققىزىپ، جۇمىس جاساتادى ەكەن.
بۇرىن كورمەگەن جەرلەرى بولعان سوڭ، قايدان كەلىپ، قايدا تۇرعانىن بىلە الماي، تۇتقىندار باسى اينالىپ قاشا المايدى ەكەن.
سول تۇتقىن ورىستاردىڭ وزدەرىنە: «مەنىڭ ايەلىمدى قايتارىپ بەرسەڭ، مەن قولىمداعى تۇتقىنداردى امان- ساۋ تۇگەل بوساتامىن، ءوزىم ساعان شارت قويىپ باعىنامىن، ءبىر جىلعا دەيىن ايەلىمدى قايتارماساڭ، تۇگەل قولىمداعى بار ورىستاردى ءبىرىن قالدىرماي قىرامىن»، - دەپ پاتشاعا حات جازدىرىپتى. «وسى جازۋدى پاتشاعا جەتكىز»، - دەپ، حاتتى بەرىپ، ءبىر ورىستى اتباسارعا اپارىپ تاستايدى.
ول حاتتى پوشتامەن پاتشانىڭ قولىنا تيگىزەدى.
پاتشا حاتتى العان سوڭ ماقۇلداپ، ايەلدى كوپ سىيمەن قايتارىپ قويا بەرەدى. ايەل ەلگە كەلگەندە، جۇرت حاننىڭ ورداسىنا جينالىپ، حانىممەن امانداسىپ، بىرەۋلەر: «ورىس حالقى قانداي ەل ەكەن؟»، - دەپ سۇراپتى. حانىم: «ورىس ونەرلى ەل بولادى ەكەن»، - دەگەندە، كەنەسارى ايەلدى كوزىمەن اتىپ جىبەرە جازداپتى.
ايەل باسقا ءسوز ايتا الماي، پاتشانىڭ جىبەرگەن قىمباتتى سىيلارىن شىعارا باستايدى. ەل بەرگەن سىيلارعا رازى بولىپ، كورىپ وتىرعاندا، حانىم قۇلپىرىپ تۇرعان ءبىر كوك شۇبار ساندىقتى الدىنا قويىپ، قالتاسىنان كىلتىن الىپ: «وسى ساندىقتى پاتشا ءوز قولىنان بەرىپ، كىلتىن اشقاندا حان ءوز قولىمەن اشسىن دەپ، تاپسىرىپ بەرىپ ەدى»، - دەپ كىلتتى حانعا بەرىپتى.
كەنەسارى اشۋعا ىڭعايلانا باستاعاندا، وڭ جاعىندا وتىرعان احمەتجان كەنەسارىنىڭ كىلت ۇستاعان قولىن ۇستاي الىپ: «تاقسىر، وسى پاتشا بىزبەن باسىندا قاس ەدى عوي، ابايلاپ اشساق قايتەدى؟»، - دەسە كەرەك.
كەنەسارى توقتاي قالىپ، ءتۇرۋلى تۇرعان ەسىكتىڭ ءدال الدىنان، اناداي جەردە كورىنىپ تۇرعان تومپەيدىڭ ۇستىنە ساندىقتى قويعىزىپ، ءوزى ءۇيدىڭ تورىندە وتىرىپ، ساداقپەن كوزدەپ تۇرىپ، تارتىپ قالعاندا، ساندىق تارس ەتىپ اتىلىپ كەتىپ، تومپەيدى كوتەرىپ تاستاپ، ءوزى قايدا كەتكەنى بەلگىسىز جوق بولىپ كەتىپتى.